Emocje wierszem pisane

„Należysz tylko do miłości, najbardziej gdy jest Ci źle ”

Czy naprawdę chcesz tak czuć?

Wiem że masz dość

Te wszystkie rany i blizny

Od ciosów silniejszych od Ciebie

Ta potrzeba wulgaryzmów gdy czujesz gniew

Przypomina Ci o prymitywizmie

Wstydzisz się swoich zachowań

Tego co robiłaś mówiłaś jak żyłaś

Ciąży Ci przeszłość i myślisz nic nie mogę

Brak wykształcenia nie daje żadnej pewności siebie a jednak jej nie masz

I ciała już nie masz modelki

Słyszysz szum śmiechu i pogardy

Czujesz się jak śmieć w tym świecie idealnym

Już wiesz jak ciężar win zabija relacje

Jak sznury instynktów rozdzierają człowieczeństwo

Już wiesz jak poczucie winy oślepia na prawdę

Już wiesz jak bardzo nie chcesz tego

Cierpliwa bądź, uwierz że dasz radę

Pozwól mi być przy Tobie

Prowadzić Cię jeśli tylko chcesz

Bo Już wiesz jak to jest

Zobaczyć i przeżyć, zrozumieć  dzięki Mnie!

Więc wolisz potargane spodnie,

ubłocone buty, okurzone pyłem drogi

Wiatr we włosach przepłasza myśli

wymiata poczucie winy

jak dobra wiedźmowa miotła

Dłonie pachnące ziołami i ziemią tchną spokojem pewnością swego losu

Czujesz wokół aromat starych lasów,

łąk kwietnych, zielonych, ziół

Tutaj przywracasz sobie siebie

Już wiesz należysz tylko do Miłości

I niech wszyscy myślą sobie co chcą

Tak! Tak! Tak!

Właśnie tak !

Należę do siebie

A jednak należę

przez to

do czegoś większego

Niż moje Ja

Godna tej Miłości

jej się poddaję

Oddaję całą siebie

A serce prowadzi mnie

Uczy widzieć i wiedzieć

Jak mam dalej żyć, co robić

I sobą być naturalną

jak natura tylko potrafi być

***

„Zapal płomyk gdy strach mrozi serce”

Widzę jak strach mrozi serce

A emocje porywają na bezdroża

Gdzie nic nie czujesz oprócz strachu

Zbłąkane ciało pogrąża się w haosie

Wydaje się że umysł zwariował

Pomiędzy bólem realu

A mgłą świata bez nadziei

Niczego już nie odróżniasz

Każdy czyn przynosi

coraz trudniejsze konsekwencje

I co teraz?

Zapal świeczkę płomyk nadziei

Przyciągnie światło latarni

Nad wzburzonym oceanem

Tylko wstań z kolan

Nie pozwól lodowi skuć się

W tej zamieci mroźnej

Zlodowacieć

Wejdź do środka

Szukając woli przetrwania

Iskierkę ciepła roznieć

By ogrzała od środka

Odtajała uczucia i emocje

Muszą zostać uwolnione

Ogrzane ciepłem serdecznym

Przyciągnie światło latarni

Wskazującej kierunek

Do miejsca spoczynku

Chwili wytchnienia

Gdzie inne przyciągnięte latarnie

Już są czekają na mnie

By się połączyć w jeden Blask

19.11.

***

„Nawet w deszczu odnaleźć drogę do do domu”

Z deszczem spacerować

Smutki skraplają się w nim

Tworzą kałuże myśli

Uczuć potarganych

Błądzą niebogi

Gubią się w niejasności

Tego co pod powierzchnią

Nie zatrzymam kropli

Spaść musi w dół

To nieuchronne

Siebie podnieść

Bym chciała

Zebrać kawałki w jedno

Dotknąć spokoju

I już się jego trzymać

Czy w słońcu

Czy w deszczu

Harmonią oddychać

czując tę moc spokoju

Odnaleźć drogę do domu

18.11.2018

***

 „Co mnie podnosi z kolan”

Kiedy wpadam na ścianę

Padam albo walczę

Gdy walczę rozwalam

Chce krzyczeć gryźć i bić

Wściekła gniewna zbuntowana

A potem uległa poharatana bezsilna

Wszystko na nic

Dokąd to mnie zaprowadzi?

Jak normalnie żyć ?

Co to znaczy normalnie?

Próbowałaś się dostosować

Ale wszystko na nic

Sieć iluzji utkałam

Bo nie wiedziałam jak mam być?

Niedopasowana do ludzi i świata

Pogubiłam się

Jak odnaleźć właściwy kierunek?

Spacerkiem jak mogę:

Kiedy idę leśną ścieżką

Czuję przypływ nadziei

Odpływa wszystko

Tylko zachwyt mnie ogarnia

Nad mijanymi drzewami

Zapachem lasów i łąk

Barw natury tak zaskakujących

Że przekracza granice wyobraźni

Niezwykłego piękna barw

Otaczającego mnie świata przyRody

Światła słońca pomiędzy

Wydobywającego że mnie uczucia

wzniosłe szlachetne piękne

Jedności Miłości Połączenia

unoszące pierś w niemym zachwycie

Nad życiem

Obmywają ciało

Światło duszy odkrywają

Wznosząc wibracje coraz wyżej

Ku światłu czystszemu

Ono jest mocą

Budującą życie

wznoszącą ponad

Kruszącą destrukcję

19.11

***

„Puść wolno swoje myśli i emocje”

Kłębią się pytania

Krążą jak kruki

Nad zmartwieniem

Robisz krok

Potem innych wiele

I znów upadasz

Szukasz wyjścia

Nie podajesz się

Pomysł rodzi pomysł

Potem znowu upadasz

Podziwiam ludzi

 O nieugiętej woli

Co wciąż się nie poddają

Gdy piętrzą się kłopoty

I zmartwienia kłębią się wkoło

A strach zaciska swe okowy

18.11

Puść swoje myśli

Jak ptaki niech pofruną

Poczujesz jak zwalniają

Się blokady,  puszcza kontrola

Ta lekkość choćby piórkowa

Przesunie uwagę ku sercu

Tu się zatrzyma uczuciem

Gdy z wiatrem emocje polecą

Pozwolisz im się przetoczyć

Trzeba je ujrzeć poczuć

Za są jak zbuntowane dzieci

Zamknięte w niewoli

Chcą dojrzeć zrozumieć

Takiego życia sens

Z poziomu serca

W jego ciepłe ogrzać swój los

Spojrzeć w przyszłość

Pooddychać przestrzenią miłości

Poczuć tej prostoty majestat i moc

Przez okno serca wejrzeć

W tej prawdy sens

Poczuć jej źródło

I niech prowadzi mnie

19.11

Wszystkie zdjęcia własne 🙂

„Bronić będziemy ducha”

Z Roty słowa bardzo mnie natchnęły

” Bronić Będziemy Ducha… „-

W sercu jest miłość do tej ziemi na której teraz żyję,

Do miejsca gdzie się urodziłam…

Lilija w serce mi się wryła i patriotyczne nuty w młodości zbudziła…

Niezależnie od wszystkiego miłość do Polski jest,

Jest wizja kraju gdzie Ducha moc odżywa, ludzi łączy,

Czyni ich mądrymi uważnymi na jego prowadzenie by budować nowe,

Z szacunkiem traktować ziemię, mądrze nią gospodarować i czerpać z jej plonów,

Budować wspólnotę z jasną wizją ducha gdzie da się żyć godnie, szczęśliwie bez wojen,

Korzystać z mądrości przodków,

Rozwijać techniki które wnoszą nowe,

Dbać i rozwijać talenty ludzi, wspomagać, wspierać,

budować z szacunkiem, z uznaniem z poszanowaniem praw Ziemi i ludzi.

Bronić Będziemy Ducha

Jego światło w sobie odnajdziemy,

Jego przewodnictwu oddamy,

Z jego mądrości skorzystamy,

Z jego mocy czerpać możemy,

Z jego pieśnią na ustach kroczyć damy siłę,

Z jego wizją nowe zbudować zdołamy.

Anetta Anilalah 11..11.2018 Warszawa

 

Kryształy pełne światła

Wschód słońca wydobywa z kryształów ciepły kolor bursztynu i przywołuje piękny blask dojrzałego zboża przejawiający się w promieniowaniu solarnego słońca.
Oddychaj … Żyj najpiękniej jak umiesz… Oddychaj… pozwól sobie na poczucie że życie jest świętością, każde życie jest ważne a światło miłości jest pokarmem który wzmacnia pulsowanie słońca, wnosi powiem życia w każdy oddech, w każde serca bicie, w każde słowo ze źródła płynące.

Kryształy oczyszczone w ziemi pod gruszą a ładowane latem w słońcu poranka i dnia.

w krysztale powyżej widzę twarz ptaka pod spodem, wznoszącego się orła, bo tego lata tam przylatywały orły. Takie czuję teraz energię świetliste, taka miękka bursztynowa jasna barwa i skrzydła obejmujące coraz większe przestrzenie przy wznoszeniu, wszechogarniające.

Robiłam zdjęcia w piękny sierpniowy wschód słońca, były to magiczne poranki z mgłą i miękkim wchodzącym światłem na Kaszubach, za dnia pojawiały się orły i inne niezwykłości przyRody. Więcej tutaj Kaszuby Kaszuby  Kaszuby

Mały wypadzik Łysica

Łysica w Górach Świętokrzyskich  to najwyższy szczyt tych gór. U jej podnóża jest miejscowość Św. Katarzyna a tuż przy szlaku stoi klasztor, który udostępnia miejsce i można zaparkować auto, płatność przy klasztorze do puszeczki ( co łaska) więc trzeba zjechać kawalątek, zapłaciliśmy.  Początek drogi wita źródełkiem i kapliczką drewnianą. Droga wije się na początku w miarę gładko lecz szybko przechodzi w kamienną drogę przeszkód, dałam radę się wdrapać mimo tuszy ( chodzenie z kijkami poprawia kondycję). (04.11)

 

Las jest piękny a jego zapach niósł się z nami cały czas, zapach jesieni i jodeł, a aura była szczególna bo mżawka i mgły dodawały temu wszystkiemu intrygujący wygląd, atmosfera pełna tajemniczości, nieodgadnioności. przedziwności, niezbadaności. Można rzecz oddawała pogoda również mój stan ducha.  Las jodłowo-bukowy jest przepiękny, zachwyciłam się nim niesamowicie, będę wracać w te góry systematycznie z wielu powodów, jednym z nich jest również to, że kochał te góry mój nieżyjący już wujek, łączył nas artyzm.

 

Liście na drzewach żółte jak słońce były nadzieją w ten deszczowy dzień, na gałęziach skraplała się woda z mżawki i wszędobylskiej mgły, na mnie też 🙂  Wszędobylscy byli tez ludzie, pełno ich schodziło wchodziło na górę, wbiegało i nawet na szczycie pojawili się rowerzyści. Wiele osób nas wymijało bo jednak potrzebowałam nieco więcej czasu na wejście na szczyt z przystankami, idąc powoli mogłam poczuć las, pozbierać wielowarstwowe odczucia w sobie a teraz je odpamiętywać.

 

U korzeni, blisko ziemi cuda można odkryć, poczuć ziemi serca bicie i w pajęczynach krople kryształów odkryć, rzeźbą korzeni się zachwycić, barwą dywanu z liści oczy nacieszyć. Wiele też było poruszone we mnie, dużo tematów szczególnie w splocie, obecność żółtych liści była znakiem szczególnym, pajęczyny, wiedziałam że to był ważny wyjazd w góry.

 

Na szczycie skały, gołoborza przypomniały mi maleńką górkę, wulkan wygasły w Sudetach Ostrzyca. Ciemne i mokre były, mgła ścieliła przestrzeń cały czas, dawała szansę być w sobie i tego dnia nie wybiegać zbyt daleko od siebie. Wiem że z północnej strony Łysicy wybija wiele źródełek, na początku drogi też było źródełko. Woda mocno kojarzy mi się z kobiecością a w okrągłej studni księżyc może się przeglądać i budzić w kobiecie intuicję, wiedzę wiedźm. Na szczycie przez chwilę stałam oddychając, będąc w ciszy mogłam poczuć kojący dotyk góry. Potem zrobiłam zdjęcie kamieni i dwóm brzozom, które wyglądają jakby tańczyły, taniec jest taki kobiecy, gałązki wyglądają jakby się czule dotykały, obejmowały, gdyby były liście nie było by to tak widoczne. Cieszę się że moja pierwsza wizyta w Górach Świętokrzyskich odbyła się od wizyty na tej „kobiecej górze” jak ją nazywam. Cieszę się że moja pierwsza wizyta w Górach Świętokrzyskich odbyła się od wizyty na tej „kobiecej górze” jak ją nazywam. Na pierwszą wizytę wybrałam właśnie ją wiedziona przyciąganiem, intuicją a może nawet wołaniem płynącym z tego miejsca, które wciąż słyszałam. Dodam do tego jeszcze odczucia, że to kobieca góra, ta woda jakoś mnie tak zainspirowała i brzozy i odczucia, że pomyślałam teraz iż odbyłam jakby pielgrzymkę do sanctuarium swej kobiecości. Anilalah 07.11

 

Taka to modlitwa najpierw ze mnie wypłynęła, ze mną w górę szła i w dół, wróciła do domu i wypłynęła zmiękczając ego i otwierając zamknięte drzwi, przez które prawda mogła dotknąć bolesnych punktów by je uwolnić, w te miejsca miłość wpuścić, taka to jest Góra Łysica.

Idzie coś i idzie modlitwa… Jakby to powiedzieć…
pogodo ducha przybywaj lecznicze moce przyzywaj,
odwagę wyłoń by mocy przybyło,
nie pozwól się zgubić więc daję Ci dłoń,
nadziei krople rozpuść w sercu jak balsam,
w bursztynowe złociste słońce wpuść łaskę,
usuń skazę jej cień niech zniknie w czystym blasku,
miłości zezwalam rzeźbić cało, w twarzy każdą zmarszczkę, w oczach iskrzy się czyste źródło miłości a prawda niezmącona widoczna jasno mówi poza słowami o tym jak dźwignąć w sobie życia prawdy
wznosząc się ponad strach o życie o ciało o czyny
o to co zapomniane o strach przed drugim człowiekiem by dotyk niósł miłość a obecność bliskość
o ciemność zalegającą w słońcu świadomości
by rozjaśniła wszystko
o wszystko co odbiera siły by zniknęło gdy zagląda się w głąb serca w noc nieświadomości,
co pożera obezwładnia zacienia jasny wzrok uzucia, co mąci myśli co jątrzy oddać temu co jest większe niż ja
Serce już tylko Ducha woła by obmył wszystkie rany pomógł wrócić do prawdziwego życia z pogodą ducha a ona niech rzeźbi mnie od nowa Miłością wypełnia nadal z jej czułym dotykiem który poprowadzi ku temu kim naprawdę jetem.06.11.2018