Chwila gdy odnajduję piękno tam, gdzie się nie spodziewam spotkać tego cudu, jest prawdziwą magią. To prawda, serce czasem woła- chodź, chodź na spacer, pobądź z przyrodą i idę, idę słuchając głosu tego aż doprowadzi mnie do chwili tej, gdzie piękno choć małe zachwyca. Uwieczniam na zdjęciu tocząc w sobie rozmowę z rośliną, kwiatem, owadem, z przyrodą. Wydaje się to takie ulotne gdy odchodzę swoją drogą, dłonie mam wolne gdy chwilę pooddychawszy z nią, posmakowawszy jej, nazachwycawszy się nią- opuszczam ją odchodząc… zostawiam świata skrawek w chwilę zaklęty by żył własnym życiem jak ja. I wydaje się że minęła, że jej nie ma, tej chwili pięknej, że szczęśliwa leci z wiatrem jak piórko na wietrze do kogoś innego, bo jego serce stęsknione woła chwili tak pięknej. Lecz z czasem odkrywam, że nic nie utraciłam bo chwila dotknąwszy mego serca ożywiła kawałek mej duszy. Piękno ożywia to, co było martwe, jeszcze jeden kawałek ogrodu rozkwita ożywiony magią chwili. Chwili, co znika z oczu rozpływając się w wieczności a jednocześnie rozkwita, ożywiając kawałek duszy z którym mogę być w tej wieczności. Ana
foto własne
Tag: zima
Zimowe ferie i foto widoki. Fotorelacja
Pierwsze zimowe widoczki z ferii, moje spojrzenie na świat.
Natura blisko domu rodzinnego męża, w tym mój ukochany przyjaciel Grimwald, bardzo zacny dąb- pomnik. To szczególny przyjaciel, którego odwiedzam od kilku lat, rozmawiam z nim, przytulam się, przekazuję mu dobrą energię. Dzięki jego obecności czuję się szczęśliwa, otrzymuję pomoc, wsparcie a na pewno w jego pobliżu znikają problemy. Znaczy znajduję inny punkt widzenia i już to samo zmienia moje myśli i emocje więc łatwiej sobie poradzić z błogosławieństwem ducha drzewa. A drzewo to cząstka boskiej przyRody na łonie której nie jedna osoba doświadczyła przyjemności takich zmian, zebrania sił, powrotu dobrego nastroju, pozbycia się stresu i zmartwień. Ale zimą drzewa i cała przyRoda usypia więc drzewa nie mają za bardzo energii by się dzielić. Najmocniej promieniują wiosną, siłą wzrostu i narodzin. Dlatego zimą zawsze daję coś od siebie, dotykam, tulę i przekazuję energię.
Zimowe widoczki, leśne krajobrazy ubrane w szron i twardy śnieg, po którym szłam przez pola zasypane białym puchem. Do lasu szłam drogą bez drogi po twardym śniegu, tylko lekko zapadały się moje małe stopy. To był piękny słoneczny dzień, ciepło sprowadziło szron gdy jeszcze mróz dobrze trzymał. W lesie światła moc oczarowała mnie, bajkowe krajobrazy wyobraźni poruszały mnie, dały dobry nastrój i pogodę ducha… na dużej przestrzeni śniegu poczułam potrzebę położenia się, pobycia i oddychania w tej pozycji choć przez chwilę. Taka chwila w białej przestrzeni wolności pełnej spokoju sprawiła że bardzo głęboko oddychałam, pełną piersią, pełnia szczęścia.
Miałam okazję doświadczyć pięknego spaceru, kiedy szron ubrał przyrodę w białe ubranka a śnieg jeszcze zalegał na ziemi, twardy taki. A słońce świeciło tak pięknie że aż chciało się żyć, intensywne doznanie. Jestem wdzięczna za te piękne chwile mi dane na wspólnym spacerze z mężem.
Światło pośród drzew, piękne chwile i krajobrazy
Światło w lesie uwodzi pomiędzy gałęziami, nie dopowiada historii tajemnicą okrywając leśne krajobrazy co czyni świat piękniejszym, gdy przyjmujemy w siebie tajemnicę snując własne opowieści, sycąc się pięknem chwili.
Spacerek i wzorki kryształowe. Fotorelacja
Spacerkowe widoczki słoneczne na drodze do domu, w koronach drzew ptasznie a na ziemi w śniegu zaczarowany świat wrzosików i wzorków kryształowych 
Spacerkowe spojrzenia utrwalone tym razem. Skarbeńki takie teraz nastrój poprawiają, bo mnie zachwycają wspomnienia, chwile ulotne w zdjęciach zatrzymane.
Podążając za ptakiem, żeby zrobić mu zdjęcie natrafiłam na kanał z wodą i pieknymi kryształkowymi wzorkami „paproci”.
Wzoreczki z nad rzeczki … las paproci kryształowych, pięknych, zachwycających. Gdyby nie jastrzębiowaty ptak, nie trafiłabym na te cudeńka, nie pochyliłabym się nad nimi, kiedy przekraczałam kanałek. Dziękuję za tę chwilę radości, jestem wdzięczna.
Piękne kryształkowe wzorki kwiatów śnieżynkowych, w przybliżeniu oczywiście. Nie mam niestety takiego super makro, by uchwycić wyraźnie te kwiaty, by pokazać je światu. Woda ma w sobie takie kwiaty, one powstają pod wpływem ludzkich uczuć również, sam Masaru Emoto o tym pisał.
Wrzos otulony kołderką z puszystego śniegu
Fruwająca sikorka
Droga do domu, kiedy ujrzałam ten widok te słowa przyszły mi do głowy i serca.
Wędrowanie Sylwestrowe.Fotorelacja
W ostatnim dniu starego roku poszłam z Tomkiem w góry. To był dla mnie osobiście wyczyn, no prawie ponad moje siły. Jednak dotarłam na 1400 m n.p.m. i byłam szczęśliwa, to był mój Mount Everest. Szczęśliwa byłam, że mogłam zjechać do Karpacza kolejką, zdążyliśmy przed zamknięciem. Sam szczyt, ostatnie 200 m czyi tak około 2 km zdobył Tomek, nie byłam w stanie zdobyć oblodzonego szczytu przed zmrokiem. Czasem trzeba odpuścić dla zdrowia, wystarczyło mi to, co już przeszłam. Cała droga w słońcu, coś pięknego, wspaniałe mroźne powietrze. A widoki były wspaniałe, nie mogłam się nie zachwycać krajobrazami w dali i małymi cudami ze śniegu. Cały tydzień odpoczywałam obolała ale warto było i latem być może znowu się tu pojawię. Śnieżkę oglądałam całe lata z okna, z oddali. W młodości chadzałam sobie tutaj samotnie szlakami. Teraz chadzam nie sama i to jest bardzo przyjemne. Tak pożegnałam 2016 rok, taki był dla mnie, wymagający wielkiego wysiłku duchowego i fizycznego. W Nowy Rok jechałam do domu, taki będzie Powrotem do Domu w sensie duchowym i fizycznie dla mnie.
Moje wędrowanie uchwycone przez Tomka
Lodowy potoczek i kryształkowe cuda ze śniegu
Widoki ze szlaku na Polską stronę i widać też Strzechę Akademicką
Śnieżka piękna i widoki niej na Czeska stronę, która zniknęła w chmurach
Widoki gór z mgłą i Śnieżka, znowu ona :)
Przepiękne widoki pasma górskiego z mgłą w dolinach. Cudny, mroźny poranek budzącego się dnia. Mimo że była to droga na pogrzeb, była szczególnie piękną drogą pełna widoków gór, lasów, pokonaliśmy kilka przełomów górskich,wjechaliśmy na kilka szczytów i przejechaliśmy przez kilka dolin. Słońce towarzyszyło nam w drodze, jasne światło słońca świeciło prosto w oczy. Nakarmiłam się nim jak ambrozją żeby nim promieniować potem wokół.
Refleksje : Śmierć nie zawsze wszystko zabiera. Choć może oznaczać koniec jakieś „epoki” staje się początkiem czegoś nowego. Poczułam, że śmierć też przywraca dawno zapomniane połączenia, otwiera nowe drzwi, ukazuje życie bogatszym niźli się myślało. Pozwala odnowić to, co zdawało się być utraconym bezpowrotnie. Czuję się z tego powodu ogromnie szczęśliwa i wdzięczna.
Yakuro Memories Custodire
❤
Widok na Śnieżkę z dali bliższej i dalszej oraz na pasma górskie o poranku. A mgły jak marzenie zasnuwają doliny u podnóża gór swym białym woalem.
Widok na Śnieżkę moją kochaną
„Zwierzenie”
Nie ważne co było
Ważne co będzie
To ważne dzieje się
W teraz
W porywie serca
W jego pragnieniu
W jego spełnieniu.
Ana 28.12.2016
W lustereczku widzę siebie i drzewko i nieba kawałek… jak miło patrzeć z miłością we własne oblicze ❤
Wambierzyce z samochodu tylko, bo przejeżdżaliśmy w drodze do domu, całkiem przypadkiem się okazało , bo wracaliśmy ciut inną drogą. Ale to była miła niespodzianka ❤
Zima na szczytach Gór Stołowych, przejechaliśmy wysoko przez Narodowy Park Gór Stołowych ale bez super widoków. No bo już trzeba było wracać do domu po emocjonującym dniu. 
Trochę Zimowe widoczki z południa Polski
Na samym wjeździe do rodzinnego miasta powitały nas lasy z białym nalotem, wspaniałe widoki które wkrótce zniknęły bo nadeszły deszcze. Ale to było cudne uczucie, zobaczyć moje kochane góry, kocham tu wracać. Choć śmierć w rodzinie sprawiła, że jutro odwiedzę rodzinne piękne strony taty czyli Kłodzko i okolice ( ah tam też wiele wakacji w dzieciństwie byłam i kocham tamte rejony ) … i może ta śmierć pozwoli odnowić więzi rodzinne.
Kiedy już się wypogodziło mały spacerek był miłym wydarzeniem. Szkoda że było ponuro i pełno błocka po deszczach. Ale kilka ujęć zrobiłam.
Listek lodowy z błękitnym odcieniem.
Stacja kolejowa nieczynna. Jeszcze w podstawówce jeździłam pociągiem gdzie lokomotywa ciągnęła wagony. To były piękne czasy, szkoda że nie miałam aparatu, żeby zrobić zdjęcie tym pięknościom.Dziś ta stacja niszczeje, znika a latem na torach jest mnóstwo żmij grzejących się w słońcu.
Pogada po Świętach się rozpogadza… na sam koniec, tuż przed wyjazdem do dalszej rodzinki ( nie da się inaczej i kocham to ) odsłoniły się pasma górskie i sama Śnieżka. Całe lata patrzyłam na tę piękną górę i kiedyś weszłam sobie na nią, w młodości. Może teraz po latach znowu ją odwiedzę, chociaż nie będzie mi łatwo. Zobaczymy. Przynajmniej zdążyłam zrobić zdjęcia nim wyjechaliśmy do rodzinki.
Śnieżka w oddali … Zrobiłam przybliżenie i fajnie biała dama wygląda, bardzo często Śnieżka jest biała i długo wiosną pozostaje biała a i latem bywa biaława czasem.
Śnieżka w przybliżeniu.
Białowieża, Białowieski Rezerwat i Park Szlak Dębów Królewskich
BIAŁOWIEŻA 11.11.2016
W ten niezwykły dzień wybrałam się w odwiedziny do Białowieży dzięki uprzejmości mojej koleżanki i jej kolegi. Bardzo jestem Wdzięczna.
Nigdy nie byłam w Białowieży, była mi mało znana, bardzo mało. Parę latek temu zastanowiłam się, czy w Polsce jest jakiś prastary las i znalazłam w necie Białowieżę. Tylko nie mogłam pojechać tam, marzyłam o tym jednak wciąż aż pragnienie się zrealizowało. Długo czekałam ale mam nadzieję tam wrócić jak będzie ciepło. Byłam krótko ale treściwie wypełniłam czas. Choć powiem, leżało wszędzie mnóstwo drzew już uciętych, przykryte śniegiem ale serce się kraje niemiłosiernie. W miejscu ucięcia nie widziałam dziur po kornikach, co mnie zastanowiło. Skupiłam się, zamiast na nerwach, na wysyłaniu temu miejscu mnóstwa miłości. Prosiłam Ducha o opiekę nad tym rejonem kraju, nad tym prastarym lasem, nad zwierzętami co tu żyją i ludźmi i tymi, którzy mają zadbać o dobro tej puszczy.
Początek listopada był jaki był więc nie przypuszczałam, że będzie tak biało. Akurat w czasie gdy byłam, biały śnieg pokrył tę krainę zmieniając ją w Krainę z Baśni, byłam zachwycona. Czułam się jakby mi podarowano gwiazdę z nieba, gdyż widoki były zapierające dech w piersiach.To była jedna z tych chwil, którą mogę nazwać Cudem, podarunkiem od Boga, niezwykły to czas, bezcenne chwile. Szczególnie kiedy cichaczem weszłyśmy tam, gdzie nie wolno było, Szlak Dębów Królewskich. czemu nie wolno? Bo w tej okolicy bezpośrednio trwa wycinka drzew, jest niebezpiecznie. Ale tego dnia było wolne i nie mogłam się oprzeć, bałam się strażników ale polazłam i nie żałuję. Nie zapomnę wrażenia jakie wywołały drzewa ubrane w puch, gdy gałęzie kłaniały się nisko ziemi tak przystrojone. Droga była magiczna, czułam ze odmienia się moje życie, że płynę zgodnie ze swoim nurtem, że jestem gotowa iść nową drogą… nie iść a jechać, kierować z pełną świadomością pewnie, z odwagą.
Pisałam w dniu 10.11.2016
„Dziś w podróż się udaję, zabiorę swoje ciało a w nim gorące serce i ciepłe myśli. Otwieram się na dobre chwile, gdzie przy oknie w miłej atmosferze pooglądam świat, którego nie widziałam, posłucham co szepce mi serce. Ramiona otwieram dla Aniołów, by się przysiedli, towarzyszyli cały czas. Przyjmuję pomoc i wsparcie z radością, oddycham z miłością ufając, że wszystko dzieje się z miłością dla mojego dobra. Cieszę się na nieznane, raduję się na przyjaciół spotkanie. ” 10.11.2016
Od razu z Białowieży z przyjaciółmi ruszyłam do Warszawy na ważne spotkanie. Już sama podróż była niezwykłym zjawiskiem, gdzie serca się otwierały, czułam wymianę energetyczną, mogłam mówić prawdę, dzielić się swoimi uczuciami i byłam szczęśliwa. Więc na spotkaniu łatwiej mi było mówić o trudnych sprawach, szczerze opisać emocje, przedstawić swoje lekcje i jakie z nich wyciągnęłam mądrości. No i na spotkanie pierwszy raz przyjechałam z tak daleka, bo zawsze jechałam z domu. Czasem trzeba odjechać daleko by móc wrócić do siebie inna drogą, która wiele zmienia we wnętrzu, odmienia wszystko. To był PRZEŁOM, to oznaczało że Nowa droga już się realizuje, jestem na niej więc pozostaje mi iść dalej, wedle wskazówek serca.
W tej części wpisu pokaże zdjęcia z Białowieskiego Parku Narodowego, z Rezerwatu i Parku gdzie jest Muzeum Przyrodniczo-leśne i ze Szlaku Dębów Królewskich. W następnym wpisie pokaże Miejsce Mocy z Parku.
Ciekawostka: W lutym 2005 roku, na skutym lodem zalewie Siemianówka, nakręcono materiał wykorzystany w „Opowieściach z Narnii”. Blisko Puszczy Białowieskiej, gdyby nie siarczyste mrozy większość ujęć była by nakręcona z Puszczy.
BIAŁOWIESKI REZERWAT
Zwierzęta: Rodzina Żubrów, cześć rodziny.
Łosie
Ryś
Żbik, wiecie całkiem zapomniałam że istnieją Żbiki, czytałam kiedyś o nich ale zaskoczył mnie ich widok. taki duży kot ale bardzo dziki 🙂
Jeleń
Miłośne Dziki
Wilki
BIAŁOWIESKI PARK NARODOWY
Magiczny Park
Staw
Są tu prastare drzewa, w tym ten z dziuplą, to też jest miejsce mocy dębowe, niestety nie można dotykać drzew.
BIAŁOWIESKI SZLAK DĘBÓW KRÓLEWSKICH
Szlak Dębów Królewskich, bo każdy stary dąb ma imię Króla lub Królowej. Oto kilka z nich, niektóre już spróchniałe niszczeją.
Wzorki dziadka mroza
Poranna szadź tworzy niezwykle wzorki, zimowe makro z komórki 🙂
Zachwyca mnie kiedy woda zmieniona w śnieg ukazuje swoje piękno w skali marko… mróz i woda tworzą niezwykły świat wzorków. Rośliny i drzewa ubrane w biel zmieniają całkowicie krajobraz i aurę otoczenia. Uschnięte rośliny zmieniają się w ogród, gdzie mróz zakwita tworząc dekoracyjne ozdóbki, koroneczki.
Las w szacie z białego śniegu
Zimowe spojrzenia, zbliżenia do ziemi, do małych rzeczy. Biel śniegu wydobywa piękno barw beżu, spłowiałej zieleni czy owoców drzew a słońce doświetla, nadaje blask. Słońce w złoto zmienia płowe rośliny 🙂
Brzozowe siostry
Zimowe odwiedziny u sióstr, to moje specjalne miejsce. Zimą drzewa odpoczywają więc nie nadwyrężam ich energii. Chciałam im się odwdzięczyć. Stojąc obok nich sięgnęłam ku sercu, przywołałam ducha, poprosiłam o błogosławieństwo dla trzech sióstr brzózkowych a potem dla ducha tego lasu, dla każdego stworzenia. Oddychałam lasem, rozpływałam się w nim i zapomniałam o wszystkim. Dziękuję Wielbię Miłuję
Ogrody Duszy Sercem malowane 