Swoje miejsce
gdzie ciało odpocznie
serce
ukoi
dusza
rozanieli
Swoje miejsce
gdzie w błogość się zanurzę
rozmarzę
pobędę
blisko
siebie
z czułością
ukocham
rodzinę
Swoje miejsce
a w nim schronienie
wytchnienie
tworzenie
we własnej
pięknej
przestrzeni 
❤
Ana Anetta Członka 17.10.2017
W wygasłym wulkanie nie ma już lawy gorącej, lecz jest pamięć o tej gorącej mocy w zastygłej skale. Może wulkan jest wygasły lecz jesienią zapala się ogeniem barw cudownej Polskiej złotej jesieni.
Ostrzyca, miejsce gdzie lubię powracać, mam ciągle niedosyt. Ostrzyca to wygasły wulkan a dokładniej komin wulkaniczny czyli neka, wulkaniczne wzniesienie w kształcie stożka, bardzo charakterystyczny kształt widoczny w całej okolicy wznosi się na 501 m. n.p.m. . Głównym budulcem jest bazanit, skała zbliżona do bazaltu, ma w sobie więcej oliwinu i skorupiaków. Droga była malownicza, już usłana liśćmi a na drzewach jeszcze tyle kolorowych piękności, przeważnie żółtych, złocistych, bursztynowych i zielonych, mniej czerwieni. Droga wiedzie pośród starych lip, drzew liściastych w tym buki, olsza, jesion, mało dębów, klon, żółtym szlakiem w górkę aż w pewnym momencie odbija się w lewo na schody, bazaltowe schody, jest ich ponad czterysta i wiją się pośród drzew porastających wzgórze i kamieni tworzących miejscami gołoborze bazaltowe, co jest unikatowe w Polsce. Gołoborze występuje na odsłoniętych niczym nie porośniętych miejscach oraz pośród drzew, a na szczycie występują Słupy bazaltowe. No i tego roku, już któryś raz z kolei spotykam Kruki, to specyficzny symbol, który dość mocno do mnie przemawia tego roku i jak zwykle są nieuchwytne dla mnie w aparacie. Sam szczyt stożka to ciekawe skałki, urokliwy punkt widokowy na Pogórze Kaczawskie, w dalszej perspektywie widać Karkonosze z najwyższym szczytem Śnieżką oraz Izery. Na szczycie Ostrzycy występują też słupy bazaltowe, bazanit budujący wzniesienie jest spękany tworzy regularne słupy, wzniesienie ma dość strome zbocza. Spotkałam latem na szczycie motyle i stada much, niestety nie było tam pazia królowej, może innym razem. Tym razem pełno latało nakrapianych biedronek 🙂 Jest tam zawsze dużo ludzi, bo miejsce jest znane, w końcu ogłoszone Polską Fudżijamą- Ostrą Górą. W zasięgu wzroku, tak na lewo, jest inna góra wulkaniczna- komin, blisko Złotoryi zwana Wilczą Górą czy Wilkołakiem, Wilczakiem… niestety to tylko część góry, reszta została rozebrana, cześć kruszywa jest w Warszawie użyta min. w Trasie Łazienkowskiej czy metrze. Pozostała mała część góry, jest tam rezerwat i róża bazaltowa, jeszcze jej nie widziałam, niestety nie wiem czy jeszcze istnieje bo firma wydobywająca kruszywo zabrania dostępu. Inną górką-kominem wygasłego wulkanu jest Grodziec, tam stoi zamek i nawet ma się nieźle jego zadbana część, odbywają się tam turnieje rycerskie, ładne miejsce, dawno tam nie byłam, warto odwiedzić. Grodziec jest widoczny z Ostrzycy jak się wespnie człowiek na sam szczyt. Naprawdę piękne widoki można oglądać, zachwycam się małymi wzgórzami, polami czy łąkami wkomponowanymi w całe Pogórze Kaczawskie… a reszta wyższej partii gór- Karkonoszy, niknie w oddali, widać pasma zamglone jak w bajce, mogłam sobie pomarzyć o Krasnalach i wędrujących Czarodziejach. Innym miejscem powulkanicznym są Czartowskie Skały czy Organy Myśliborskie, jest wzniesienie Radogost ( mam skojarzenia z Radagastem z Hobbita) też neka- komin wulkaniczny, tam pragnę się wybrać, bo teraz nie miałam czasu. Kiedyś bardzo ciągnęło mnie do Ślęży i Raduni, teraz przyciągają mnie wygasłe wulkany.
Na Ostrzycy byłam drugi raz, tym razem usiadłam sobie na szczycie, gdzie jest punkt widokowy na skałce, mimo dużej ilości ludzi starałam się wsłuchać w otoczenie, poczuć to miejsce całą sobą. Po jakimś czasie przeszłam z boku na słupy bazaltowe gdy turyści opuścili to miejsce, tam była zupełnie inna energia, poczułam się tak radośniej, może dzięki drzewom z liśćmi jak słońce? Wiał niesamowity wiatr, szumiały liście a ja odurzona powietrzem, słońcem, wędrówką i odczuciami tej góry chłonęłam z każdym oddechem jej magię. Może wulkan jest wygasły lecz jesienią zapala się ogień kolorami cudownej Polskiej złotej jesieni.
Malownicza droga na Ostrzycę zaczyna się od szlaku ze starymi mądrymi lipami a potem inne malownicze drzewa upiększają wędrówkę
A tu już wejście bazaltowymi schodami aż na sam szczyt i gołoborza bazaltowe- bloczki skalne
Na szczycie… mąż stoi na najwyższym punkcie, pod nim miejsce balkonik do oglądania, ja siedzę na przeciwko męża tyłem odwrócona, spoglądam na Pogórze Kaczawskie, pode mną wokół szczytu są dość strome zbocza
Widoki…
Z boku balkoniku jest skałka z bazaltowymi słupami, długo czekałam aż turyści zwolnią to miejsce, zachwyciłam się tym, że odkryłam piękne złociste drzewa, poczułam większy spokój wewnętrzny, dotknęłam głębiej ciszy w sobie i poczułam… W wygasłym wulkanie nie ma już lawy gorącej, lecz jest pamięć o tej gorącej mocy w zastygłej skale. Tak jakbym wchodziła w kontakt z innymi wulkanami na świecie i w sobie samej, to taka wewnętrzna praca nad tym miejscem, rozpoznaniem, poznaniem, opanowaniem tej potężnej energii w ciele i w duszy.
Biały tunel na zdjęciu i kolory, pewnie aparatowe wyskoki lecz… Nie widziałam tego, kiedy patrzyłam w drzewa, wyszło na komputerze dopiero, pewnie odblask światła. Lecz to miejsce mnie przyciągnęło szczególnie, podeszłam, robiłam zdjęcia sobie i już miałam odejść i nie mogłam… zachwyciły mnie liście… zielony rozkwitający kwiat dębinkowych liści z połyskiem a za nim złociste słoneczka klonowe podświetlane pięknie… moja chwila zapomnienia, wejścia od szerokiego spektrum widzenia ku wąskiej ścieżynce… to otworzyło na panoramę wewnętrznego postrzegania siebie same. Tak czuję tę moją chwilę
Z boku bazaltowych słupów, tam gdzie złote drzewa, poniżej nich jest bardzo ciche miejsce pośród niskich dębów i olszy
Moje pierwsze spotkanie z Ostrzycą
Kiedyś obiecałam małej dziewczynce że jej nie opuszczę i zawsze będę bronić i chronić… a jednak tyle razy zawiodłam w chwilach największej potrzeby, dziś to rozumiem i kocham się nadal.
Zrozumiałam po drodze: nie od świata oczekuj wszystkiego, oczekuj od swego serca otwartego chcącego okazać sobie żarliwą miłość, troskę i odwagę i ufność w dostrzeganiu prawdy o sobie, bycie ze sobą. W chwili największego lęku, obawy sięgać do wewnątrz bez odrzucenia jak od zarazy, dotykać serca zranionego niosąc kojący dotyk. Szczerze, bez względu na wszystko wierzyć w swoje możliwości, nieść wsparcie choćby nikt inny nie chciał bo liczy się by samemu chcieć najmocniej. Pomimo dostrzeganiu błędów kochać, bez oceny, zaniżania wartości, krytyki… szukać rozwiązań, rozpoznawać sens sytuacji. Słuchać odpowiedzi w ciszy serca i otwierać się na głos płynący z niego, dać się prowadzić wewnętrznej mądrości. Można się gubić, popełniać błędy, nie być sobą, chcieć zadowalać innych czy walczyć i buntować się… można pozwolić przepłynąć temu obserwując swoje emocje bez odrzucenia. Starać się rozpoznać skąd przyszły i co zawierają w sobie, może specjalne dary, które dotykając rany mimo że budzą ból niosą w jej głąb uwolnienie aż do uzdrowienia?
Być dla siebie jak rodzic, dbać, chronić, pomagać, pozwalać na błędy i na naukę płynącą z konsekwencji, być stanowczym czasem wymagającym bez nienawiści wobec siebie lecz pełnym spokoju, czułym i szczerym. Pozwolić na radość i zabawę, na uważność dla swoich potrzeb, uczuć, pragnień, przez chwilę codziennie rozmawiać ze sobą lub milczeć, być w relacji blisko swego serca. To wszystko i więcej dla siebie robić bez uciekania, porzucania, odrzucania, to już przestało istnieć, odwracać się w swoją stronę otulając to, kim jestem teraz, szanuję siebie. Uwielbiam tę barwną kobietę, którą stworzyłam wraz z całym jej bogactwem, z każdym dniem coraz mocniej cenię miłując. Liczy się każdy dzień spędzony tutaj, każda godzina w której jestem obecna dla siebie, liczy się każdy dzień pośród ludzi z którymi żyję, każda szansa którą sobie daję, każda czułość, każdy pocałunek w sercu złożony, każda chwila w której przyjmuję pomoc ducha a on przemawia, zawsze, można tego nie zauważać i można się odczuwać kiedy to się dzieje, wciąż się uczę i jestem szczęśliwa. Jest we mnie, tu go szukam bo wierzę że jest tutaj… jest też wszędzie wokół i przemawia przez innych ludzi, przez przyrodę, przez każde doświadczenie, przeze mnie też… tak normalnie, zwyczajnie to się dzieje, prosto tak i dlatego to takie piękne i trudne jednocześnie… dlatego warto docenić swoje życie uwalniając je od wszelkich więzów umysłu… wystarczy się nie poddawać a wciąż iść naprzód z ciekawością odkrywając swój świat i życie wokół, po prostu warto odkrywać siebie, spełniać marzenia, zajmować się się tym co lubię odkrywając wszelkie dary, jakie drzemią we wnętrzu czekając odkrycia. Proste mogą być, zwyczajne a niezwyczajne jednocześnie… a rozkwitają z pąków w najpiękniejsze kwiaty rozpościerając skrzydła do szczęśliwego lotu przez życie. Anetta Ana Anilalah 13.10.2017
Zdjęcia pochodzą z sieci, nie znam autorów
Zmienia się pogoda i słonko zaczyna się częściej wychylać zza deszczowych chmur, robi się cieplej. Z wiatrem zawsze zmienia się pogoda a dziś wiało, czułam to kiedy znalazłam się na łąkach gdzie latają samolociki, takie sterowane a czasem przeleci wyżej na niebie helikopter czy awionetka. Dziś latały te większe ludzkie ptaki nieba, bo wiał mocny wiatr, z każdą chwilą coraz większy. Jadąc boczną uliczką ujrzałam pięknego ptaka, taki znak pomyślałam. Musiał być duży czyli jastrząb czy orzeł , bo nim aparat miałam w ręku był już wysoko a i tak dobrze widoczny. Jakoś tak fajnie zrobiło mi się na duszy, myśli się wyciszały, nerwy koiły tym co mnie otaczało. Kiedy szłam sobie lasem już naspadało liści i szeleściły pod moimi stopami a liście w koronach drzew szumiały niezwykle mocno pod wpływem podmuchów wiatru a ja wyciszałam się tymi odgłosami, były głośniejsze od moich myśli 
🙂. Przyglądałam się sobie myśląc jak natura oddaje stan wewnętrzny człowieka i jak to mi pomaga ogarnąć swoje wnętrze. Doceniam chwile spędzone w tym miejscu, bo za kilka lat czy kilkanaście, wszystko może wyglądać inaczej, miasto wciąż się rozrasta pochłaniając wolne przestrzenie. Dziś stałam patrząc za ptakiem a potem odwróciłam głowę patrząc na domy i łąki dostrzegłam wysokie wieżowce z centrum miasta Warszawy. jeszcze daleko ale już tak blisko, więc ciesze się każdą chwilą tutaj pośród przyRody.
Troszkę wróżkowej magii na ten deszczowy dzień, aby ubarwiła pochmurną aurę, sprawiła po prostu przyjemność, fajnie jest pozwolić sobie na chwileczkę zapomnienia w barwnej tęczy marzeń podczas smakowania kawy czy pałaszowania owocu czy zapatrzenia w piękny widok czy popłynięcia w miłe wspomnienie słuchając muzyki. Pięknego dnia ❤ Ana Anilalah
Obrazek z internetu
Zawsze mogę odnaleźć swoją gwiazdę przewodnią, nawet gdy na chwilę zniknie z oczu w chmurze smutku czy zmartwień. Bo jej obraz w sercu zapisany odnaleźć mogę wszędzie w przyrodzie, w owocu dzikiej róży, wystarczy spojrzeć inaczej niż zwykle by dostrzec wskazówki, poczuć je sercem i pić z kropli żywej wody nektar miłości. 09.10.2017
Impresje w pogodny dzień w lesie
Kiedy pewnego dnia o poranku zdecydowałam się pojechać rowerem do tego lasu poczułam się prawdziwie szczęśliwa, bo słońce wreszcie zaświeciło tak pięknie po długim okresie deszczów. Spacerowałam rozmawiając z Bogiem, wchodząc do lasu zawsze proszę Duchy przyRody o zgodę na moją obecność i zawsze dziękuję za ten dar korzystania z jej darów. W tej ciszy mogłam rozmawiać sobie z Bogiem, odczuwać jego bliskość w moim sercu i otoczeniu. Kiedy przebywam na łonie natury zawsze czuję jej kojący dotyk w sercu. Wtedy przyciągały mnie grzybki, roślinki, blask w kroplach traw czy żywy blask barw w słońcu liści… wszytko ożyło i poczułam się jak w bajce, przeniesienie w inny wymiar własnych myśli pozwoliło mi wyjść poza granice wyobraźni… pomarzyć każdy morze, każdy może pozwolić sobie na przepływ uczuć, na zachwyt, na uwolnienie myśli, na odprężenie czyli medytację w ruchu… wystarczy iść spokojnie, oddychać naturalnie i obserwować otoczenie zachwycając się tym, co przyciągnie nasz wzrok… wtedy mogą napłynąć różne odczucia, emocje, myśli które w otoczeniu żywej przyRody o wiele łatwiej jest poczuć, uwolnić, cieszyć się prostymi przyjemnościami…
Oto boskie chwile w której uzdrawiam swoją duszę, inspiruję się pięknem, życiem będąc sam na sam ze sobą. Kocham tę samotność i ciszę w której mogę usłyszeć szept Boga w swoim sercu, szept drzewa, kwiatu, roślinki… wszystko do mnie przemawia, śle swoje przesłania które odczytuję sercem. To moja magia
W deszczu… mały spacer wokół bloku, gdy nie mam czasu jechać do lasu. Doceniam to co mam wokół siebie, cieszę się małymi rzeczami. Krople wody ozdabiając kwiaty, roślinki wyglądają jak klejnoty pełne blasku i życia.
W pochmurny dzień wrzosowy las
Długo padały deszcze i tak tęskniłam za lasem, jego zapachem, za naturą. Wyjechałam w przerwie gdy przestało padać. Odnalazłam wrzosową polanę całą mokrą od deszczu. Przywitała mnie mała żabka, było mi tak miło z tego tytułu, mam do nich słabość, bo kiedyś miałam taką ksywkę Żabka. Uwielbiam połączenie fioletu i żywej zieleni, wywołuje w sercu mocne poruszenie, zachwyt który podnosi moje wibracje. Przytulając się do brzozy zrobił się szum od deszczu spadającego przez liście wprost na mnie. I nie było odwrotu ani osłony, wracałam do domu rowerem ciesząc się deszczem, cała zmoknięta a nawet pochlapana błotem, znowu poczułam się jak małe brudne szczęśliwe dziecko. Wzdycham na to wspomnienie i od razu mi lepiej.
❤ MOJE CIAŁO UCZY MNIE KOCHAĆ SAMĄ SIEBIE.❤
😍❤Bo ciało pokazuje mi jak mogę pięknie prawdziwie kochać siebie, poznawać od nowa, czuć się wolną i szczęśliwą plus saize, bardzo lubię te korpulentne kształty swoje, są kochane, pełne radości umiłowane.
💚
🌞
Przez pamięć w nim zawartą docierać do każdej cząstki pragnącej objęcia jej sercem i umiłowania, uwolnienia programu, zmiany kodów. Robię rezygnując z walki a wybierając pełnię zrozumienia dla siebie i wdzięczność za wszytko.
Łatwo było się sobą zachwycać, gdy ciało było młode i szczupłe, teraz kiedy w przeciągu kilku lat stało się pulchne, miękkie, zrobiło się ciężej i mniej komfortowo, te słowa nabierają głębokiego znaczenia dla mnie. I z miłością, wdzięcznością w sercu wszystko staje się możliwe na drodze z duchem, miłość i radość z tego jak siebie stworzyłam i jak mogę jeszcze stwarzać ❤ Pokochałam swoje ciało, zapragnęłam ukształtować je wedle potrzeb, zdrówko się o to prosi ale chce pozostać w rozmiarze plus saiz tylko mniejszym niż teraz. Takie mam pragnienie i duch mnie prowadzi, bo wielkość ciała to też znak rozwoju duchowego, musiałam przytyć, zmienić w środku co mogę , dojrzeć a teraz mogę będąc lżejsza na duszy i w sercu od ciężkich programów, zeszczupleć do mniejszego saiz. Wierzę, że to jest dobre, czuje to. ❤😍🌞💚
„Dreams” – Amr Ismail
Marzenia, są jak farby w których maczam pędzel malując obraz. Serca poruszenie przyciąga uwagę do koloru, który nanoszę na płótno smakując duszę tą wibracją. I tak pędzel miesza na białym płótnie kolory wyciągając z nich esencję, tworząc i kreując sercem. Smakuję życie przez marzenia i malowanie, ich barwne kreacje, różne tonacje, barw nasycenie, nowe linie i formy, przemieniając stare w nowe aż naradza się obraz pełen życia, który przemienić się może w następny, bo życie jest cudownie różnorodne. Serce poruszają dźwięki uczuć, wibracje barw przenikając wszystko, czas i przestrzeń, docierają do duszy odżywiając ją i odnawiając. Docierają do głębin nieznanych, lądów czekających odkrycia we mnie samej. Marzenia barwne, kolorowe niezwykłe a przecież z bieli i czerni się wyłaniają, przez życie towarzyszą a może i dalej wiodą aż znikną w świetle miłości w pustce, gdzie jest nic i wszystko. Przez marzenia pobudzające wyobraźnię jak kolorowe piękne motyle, jak zapach i barwy kwiatów, jak przyRody esencja do centrum swej Istoty zmierzam tworząc i kreując. Marzenia i Tworzenie a pomaga im Wyobraźnia, są mi bliskie, wiodą mnie ku sobie samej bo ułatwiają przenikanie granic i łagodne przyswajanie wiedzy. W nich mieszka Nadzieja i Miłość, z nich mogła narodzić się moja wiara na nowo. Dlatego malowanie, tworzenie inspirowane marzeniami jest dla mnie procesem, modlitwą serca, aktem tworzenia, rozmową ze Sobą i Bogiem oraz ciszą, w której wszystko może się zadziać i nic jednocześnie. Kiedy dotykam płótna życia pozwalam życiu dotykać mnie, gdzie bliskość pulsuje żywym odczuwaniem. Sercem otwieram się na dotyk Boga, który zmienia wszytko czym jestem, zmienia w to, kim jestem naprawdę a to, kim jestem nie muszę określać, samo się wyłania. A ja mogę spokojnie żyć jak umiem najlepiej 🙂 Anilalah Aneta Członka 30.09.2017
O poranku
światło
jutrzenki
budzi
we mnie
życie
budzi też
zachwyt.
Jak paciorki
boskiego
różańca
perlą się
krople
nadziei
słońcem
wiary
rozświetlone
pięknem
miłości
nasycone
mantrą
perlistych
słów
Modlitwą
chwile
zatrzymane
w sercu
ożywiają
jak światło
jutrzenki
o poranku
Anetta Anilalah 23.09.2017
foto własne
